ഷിബു ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍

ഒരു സിനിമയെ പല വിതാനങ്ങളില്‍ ഒരേ സമയം വിന്യസിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണ് ലിജോ പ്രേക്ഷകനു ഉയര്‍ത്തുന്ന വെല്ലുവിളി. ഏകതാനമായൊരു സിനിമാനുഭവം ആകാതിരിക്കാന്‍ അതിലുടനീളം മറ്റൊരു സാധ്യത പതിയിരിക്കുന്നു. അതിസൂക്ഷ്മമായ സൂചകങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ് ലിജോ സിനിമ പണിയുന്നത്. അതില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന അടയാളവാക്യങ്ങള്‍ വായിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ സിനിമ തീരുമ്പോള്‍ നമ്മളുടെ നാവില്‍ നിന്നും ചുരുളി കെട്ടഴിച്ചു ചാടാന്‍ ഇടയുണ്ട്.

മൂന്നു സാധ്യതകളാണ് നന്‍പകല്‍ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്നത്. ഒന്നുകില്‍ ജെയിംസിന്റെ ഉച്ചമയക്കത്തിലെ വെറുമൊരു സ്വപ്നം, ജെയിംസേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ, ജെയിംസ് മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ. അല്ലെങ്കില്‍ ചാലക്കുടി സാരഥി തീയറ്റേഴ്‌സ് വിളഞ്ഞ ചോളപ്പാടത്തിന്റെ കരയിലൊരു തമിഴ് ഗ്രാമത്തില്‍ അവതരിപ്പിച്ച ഒരിടത്ത് എന്ന ജീവിതനാടകം, അതുമല്ലെങ്കില്‍ സുന്ദരത്തിനു ജെയിംസില്‍ സംഭവിച്ച, നാഗവല്ലിക്ക് ഗംഗയില്‍ സംഭവിച്ചതു പോലൊരു പരകായ പരവേശം. ഇതിനോടെല്ലാം സഹകരിക്കുകയും നിസഹകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സൂചകങ്ങള്‍ സിനിമയിലുണ്ട്. അതാണ് സിനിമയില്‍ ഇടപെടാന്‍ നമ്മളെ നിരന്തരം പ്രകോപിപ്പിക്കുന്നത്. ഈ പ്രകോപനമാണ് ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശേരി എന്ന സംവിധായകനെ മറ്റാര്‍ക്കും തരാന്‍ കഴിയാത്ത ചലച്ചിത്രാനുഭവങ്ങളുടെ നാഥനാക്കി മാറ്റുന്നത്.

ഉത്തരങ്ങള്‍ വച്ചുവിളമ്പുകയല്ല, ഉത്തരത്തിലേക്കു സ്വയം നടന്നുപോകാന്‍ അതിതീവ്രമായൊരു അനുഭവത്തിലൂടെ നമ്മളെ പ്രാപ്തരാക്കി മാറിനില്‍ക്കുകയാണ് ലിജോ ചെയ്യുന്നത്. അതിനു അയാള്‍ മറ്റാരും നടക്കാത്ത വഴികളിലെ ശബ്ദവും വെളിച്ചവും ഉപയോഗിക്കുന്നു. പശ്ചാത്തല സംഗീതത്തെ പഴയപാട്ടുകള്‍ കൊണ്ടും സിനിമാസംഭാഷണങ്ങള്‍ കൊണ്ടും ചിട്ടപ്പെടുത്തുന്നു. ക്യാമറയെ അനങ്ങാന്‍ വിടാതെ ഉറപ്പിച്ചുനിര്‍ത്തുന്നു. അഭിനയത്തെ ക്‌ളോസപ്പുകള്‍ക്കു വിട്ടുകൊടുക്കാതെ നാടകത്തിന്റെ തട്ടിനോളം ചതുരമുള്ളതാക്കുന്നു. പശുവിനോടും പട്ടിയോടും കാക്കയോടും കോഴിയോടും അഭിനയിക്കാന്‍ പറയുന്നു. കണ്ണുകാണാന്‍ കഴിയാത്തവര്‍ക്കും ആസ്വദിക്കാനുള്ളതാണ് സിനിമയെന്നു പാട്ടിയുടെ കറുത്തകണ്ണട കാണിച്ചുപറയുന്നു. അതിനു കാഴ്ച ഉണ്ടെന്നു സുന്ദരം വീടുവിട്ടിറങ്ങുമ്പോഴുള്ള കണ്ണീരു കാണിച്ചു തരുന്നു.

സുന്ദരത്തെ രണ്ടുപേര്‍ മാത്രമേ കാണുന്നുള്ളൂ, പട്ടിയും പാട്ടിയും. സിനിമ കണ്ടിറങ്ങുമ്പോഴും പ്രേക്ഷകര്‍ ഇങ്ങനെ രണ്ടായി പിളരും. സുന്ദരത്തെ കണ്ടവരും ജെയിംസിനെ കണ്ടവരും. മമ്മൂട്ടിയെ കണ്ടവര്‍ ആരും തന്നെ ഉണ്ടാകില്ല. സാരഥി തീയറ്റേഴ്‌സ് എന്നുകാണുമ്പോള്‍ അവര്‍ പിന്നെയും പിളര്‍ന്നു. ഒരിടത്ത് എന്ന നാടകം കണ്ടവരായും കാണാത്തവരായും മുറിയും. നാടകവണ്ടിക്കു പിന്നാലെ നായ പായുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ നങ്കൂരമില്ലാതെ പിന്നെയും കലങ്ങും. പലവിതാനങ്ങളില്‍ നമ്മള്‍ ചിതറും. അവിടെയാണ് എസ് ഹരീഷ് എന്ന തിരക്കഥാകൃത്ത് വെന്നിക്കൊടി നാട്ടുന്നത്.

ഒന്നിനുമുള്ള ഉത്തരമല്ല സിനിമ, എല്ലാ ഉത്തരങ്ങള്‍ക്കുമുള്ള സാധ്യതകളോട് സഹകരിക്കുകയും നിസഹകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അനുഭവം, അതാണ് സിനിമ, ബാക്കിയൊന്നും സംവിധായകന്റെ പണിയല്ല എന്ന ലിജോയുടെ കടുംപിടിത്തമാണ് അയാളുടെ പ്രതിഭ. അതാണ് ഓരോ ലിജോ സിനിമ കഴിയുമ്പോഴും നമ്മളെ വേറെ ലെവല്‍ പ്രേക്ഷകരാക്കുന്നത്. ഇതുവരെ കണ്ടതൊന്നുമല്ല സിനിമ എന്നൊരു വിളംബരമാണ് ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശേരി.

മമ്മൂട്ടി എന്ന നടന്‍ ഈ സിനിമയില്‍ ഒരു അത്ഭുതമാണ്. മലയാളത്തിലും തമിഴിലും അയാള്‍ നടത്തുന്ന പകര്‍ന്നാട്ടം അവിശ്വസനീയമാണ്, അവര്‍ണനീയമാണ്. ഒരു നാടകത്തെ ഓര്‍മപ്പെടുത്താന്‍ പാകത്തില്‍ മെലോഡ്രാമ സിനിമയില്‍ അതിസൂക്ഷ്മം സന്നിവേശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ ഇന്ത ഊരുക്കാരന്‍ അല്ലെ എന്നുചോദിച്ചു മണ്ണില്‍ മലര്‍ന്നുകിടക്കുമ്പോള്‍ ഒരു നാടകത്തിനു മുന്നില്‍ ഇരുന്നു കണ്ണീര്‍ വാര്‍ക്കുന്ന കാണികളാവുന്നു നമ്മള്‍. മുത്ത് ഒഴിച്ചുകൊടുത്ത രസം കൂട്ടി ചോറുണ്ണുമ്പോള്‍ കരയുന്നത് സുന്ദരം അല്ലാതെ വേറെ ആരുമല്ല. കണ്ണാടിയില്‍ മുഖം കാണുമ്പോള്‍ സുന്ദരം എന്ന മയക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടി ഉണരുന്ന ജെയിംസ്. അവിടെയൊന്നും മമ്മൂട്ടിയെ കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ല, നമ്മള്‍ ഇനിയും കണ്ടുതീര്‍ന്നിട്ടില്ലാത്ത ഒരു അതിശയമാകുന്നു മമ്മൂട്ടി.